Vier jaar
Lieve mam. Het is inmiddels vier jaar geleden dat je ons plotseling bent ontvallen. Vier jaar. Soms voelt het als de dag van gisteren, soms voelt het als een eeuwigheid.
Wat is er in die vier jaar veel gebeurd. Zo ben je vier keer oma geworden. Ben. Want ook al ben je niet meer onder ons, je zult altijd oma zijn en blijven.
Ik vertel onze meisjes regelmatig over jou. Laat ze de foto’s zien die in de kamer staan. Soms noemen ze je naam en wijzen ze naar je op de foto. Mijn hart breekt op zo’n moment. Van liefde. Van verdriet. Van trots. Van gemis. Van alles door elkaar.
Lieve mam. Waar je ook bent, je bent altijd bij me. Altijd.
Wiel
26 oktober 2017 at 12:47Heel mooi…
Linda
26 oktober 2017 at 13:14Mooi❤️
Laurie
26 oktober 2017 at 13:24😘
Catherine
26 oktober 2017 at 15:28Mooi ❤😘
Wendy
26 oktober 2017 at 16:25😘😘
Manon
26 oktober 2017 at 16:44Mooi geschreven ♥
Bregje
26 oktober 2017 at 17:06Gemis is stom 😔 Dikke knuffel! 😗
Ilse Schuit
26 oktober 2017 at 19:21Mooi geschreven meis!
Laura Pastora
26 oktober 2017 at 19:27((((Knuffel))))
Myrthe Kuijer
26 oktober 2017 at 19:33❤
Romée
26 oktober 2017 at 19:364 jaar, 13 jaar het gemis blijft altijd ❤️ Maar heel mooi verwoord Iris! Sterkte voor nu en voor alle andere moeilijke momenten …
Janny
26 oktober 2017 at 21:40Ik ken het gevoel ,kuffelen dikke X
Anoniem
26 oktober 2017 at 22:07💖
Joke
27 oktober 2017 at 11:38wow, Iris, wat mooi!
Lolinda
29 oktober 2017 at 11:58Prachtig geschreven! Kus